اکثر قریب به اتفاق ما ایرانی‌ها، زندانی نوستالژی‌ها و خاطرات دور و درازمان هستیم. نمی‌دانم یا ژن کهنه پرستی‌مان فوران کرده یا واقعاً قدیم‌تر حال دل‌مان بهتر بود، در هر صورت یکجای ذهن‌مان همیشه به دنبال چنگ زدن به خاطرات گذشته است. یک بو، یک غذا، یک رنگ، یک جای خاص همه این‌ها می‌توانند تداعی‌گر روزهای خوبی باشند که خیلی پیش‌تر داشته‌ایم و حالا رنگ و نشانی از آن‌ها نیست. شاید اصلاً به همین خاطر است که هنوز نشستن دور کرسی‌های قدیمی را دوست داریم. یا Counter Strike 1.6 را هنوز دوست داریم. یا همین سریال Friends را با وجود این همه سال هنوز هم می‌بینیم. برای ما گیمرها اما بهترین نمود برای تصدیق چنین قضیه‌ای سری بازی‌های Call of Duty است. البته که چند سالیست Activision توانسته با ریبوت Modern Warfare و نسخه‌های جدید Black Ops ردای آن بازیساز قهار سبک شوتر را دوباره به تن کند، اما راستش را بخواهید بازی بد هم در این بین کم نداشت! عناوینی که به رغم کیفیت بدشان باز هم خوب می‌فروختند. انگار که همه‌ی جهان اسیر کهنگی و خاطرات نوستالژیک این سری هستند. از قضا زیاد هم خودمان را سرزنش نمی‌کردیم. به هر حال برای دل‌مان هم که شده بازی را تجربه می‌کردیم و خوب یا بد به اتمامش می‌رساندیم. اما از شما چه پنهان Call of Duty: Black Ops 7 همان ابتدای بتای خصوصی‌اش ته دل من را خالی کرد. بازی لحظه به لحظه شما را ناامیدتر می‌کند، تا جایی که برای حفظ همان خاطرات و ریسمان‌های گذشته هم که شده مطمئناً بعد از تجربه چند ساعته بخش مولتی پلیر و زامبی، قید تجربه آن را احتمالاً برای همیشه خواهید زد. گرچه بنا به تفاوت سلیقه‌های شخصی گیمرها اصولاً عادت به حکم کردن و قضاوت نهایی برای یک بازی ندارم؛ اما عجالتاً نظر این پیر طرفدار همیشگی Call of Duty را در نکوهش نسخه جدید بپذیرید و بدانید که Call of Duty: Black Ops 7 حتی اگر بخشنده هم باشید هرگز نمی‌تواند از پس کوچک‌ترین توقعات‌تان بربیاید. اما این که چرا و چگونه استدیوی Treyarch توانسته تیشه به ریشه مهم‌ترین بازی خودش و مایکروسافت را در ادامه برای‌تان خواهم گفت. برای نقد و بررسی بتای چندنفره Call of Duty: Black Ops 7 با وب سایت تک سیرو همراه باشید.
بخش چند نفره‌ی Call of Duty: Black Ops 7 مدل خسته کننده و کلیشه‌ای از همان حس آشنای بخش چند نفره نسخه‌های قبل است. گرچه بازی تلاش کرده خلاقیت‌هایی به خرج دهد اما همان‌ها هم به قیمت آسیب جدی به بدنه اصلی موفق چند نسخه اخیر تمام شده! گان پلی بازی تقریباً همان مدل Call of Duty: Black Ops 6 است و کوچک‌ترین تفاوتی در شاکله آن نمی‌بینیم. درگیری‌ها همچنان خطی هستند و نبردهای میلی ثانیه‌ای حرف اول را می‌زنند. این یعنی عملاً تاکتیک در بازی هیچ معنا و مفهوم خاصی ندارد. شاید هم عملکرد خیره کننده و درخشان Battlefield باعث شده تا این مشکل بیش از پیش به چشم بیاید!
مهم‌ترین نکته و تغییر درباره بازی مربوط به نقشه‌های آن است. حقیقتاً در کمتر نسخه‌ای به یاد دارم که اکتیویژن حداقل در این زمینه پا به میدان افول گذاشته باشد اما دست بر قضا این بار سنت شکنی کرده و همین اندک مزیت‌های تثبیت شده این سری را هم حذف کرده است. این‌بار به طرز عجیبی نقشه‌های فشرده و متمرکزتر شده‌اند. چنین موردی به معنای واقعی کلمه آزادی عمل و فضای لازم برای مانور گیمر را سلب می‌کند. از طرفی باعث شده تا بازی بعد از چند ساعت تجربه عملاً چیز جدیدی برای گفتن در چنته نداشته باشد و به ورطه کلیشه و تکرار بیافتد. حتی اندک تلاش‌هایی مثل اضافه‌شدن مکانیک پرش از دیوار که قرار بود جریان حرکت را پویا‌تر کند، در عمل بی‌اثر می‌شود و یا حتی بعضاً تعادل گیم پلی بازی را به هم می‌زنند. در نهایت می توان گفت بازی یک کپی سطحی و کم کیفیت از نسخه‌های قبلی است. یعنی حتی زوایای درگیری و رفتار بازیکنان کاملاً مشابه آن چیزی است که پیش از این تجربه کرده بودیم.
یکی از معضلات اصلی و شاید نابخشودنی بخش چند نفره نسخه جدید، مربوط به سیستم SBMM یا سیستم مچ میکینگ براساس مهارت بازیکنان است. همانطور که احتمالاً می‌دانید این سیستم براساس مجموعه‌ای از داده‌های عملکردی بازیکنان یک الگوریتم طراحی می‌کند تا در نهایت به لطف آن بازیکنان با مهارت‌های مشابه در یک لابی مختص به خودشان قرار بگیرند. هدف SBMM در ظاهر امر ایجاد تجربه‌ای منصفانه برای همه است اما در عمل، این سیستم باعث می‌شود بازیکنان متوسط یا حرفه‌ای دائماً در لابی‌هایی بسیار رقابتی قرار گیرند و آن شور و ذوق پیشرفت و پیشروی در گیمر از بین برود. در Call of Duty: Black Ops 7 سیستم SBMM به مراتب سخت‌گیرانه‌تر از همیشه است و عملاً مانع شکل‌گیری لابی‌های مفرح و سرگرم کننده می‌شود. شاید پیش خودتان بگویید با این روش هر مسابقه یک نبرد تمام عیار و استرس‌زا خواهد بود. البته که این گونه هم هست اما راستش را بخواهید برای درک هیجان به آرامش‌های مقطعی هم نیاز است. به عنوان مثال ممکن است که بخواهید یک مهارت یا سلاح جدید را در بازی امتحان کنید، اما از بخت بد تمام رقبای سر راه‌تان عملاً چنین اجازه‌ای به شما نمی‌دهند. یا اصلاً ممکن است که هوس تار و مار کردن گیمرهای مبتدی‌تر به ذهن‌تان بزند، اینجا هم بازی چنین نعمتی را زا شما دریغ خواهید کرد. راستش را هم بخواهید بازی خیلی وقت‌ها پایش را فراتر از این حرف‌ها می‌گذارد و شما را در لابی گیمرهای به مراتب قدرتمندتر و حرفه‌ای‌تر قرار می‌دهد. سیستم Killstreak در Call of Duty: Black Ops 7 هم تبدیل به آش شور و بد طعمی شده که عملاً هیچ کس تحمل دیدن آن را ندارد. یعنی هنوز سیستم پاداش به گیمر بعد از عملکرد خوبش در بازی به جای آن که هیجان رقابت را بالا ببرد ساختار ناعادلانه‌ای ایجاد می‌کنند که فقط بازیکنان موفق‌تر را قوی‌تر می‌سازد و عملاً هیچ فرصتی برای بازگشت بازیکنان ضعیف‌تر باقی نمی‌گذارد.
هنوز یک ماه انتشار بازی باقی مانده و مطمئناً از بعد فنی نمی‌توان بازی را از همین حالا قضاوت کرد. اما اگر بنا باشد محصول نهایی شبیه آن چیزی باشد که این چند ساعت تجربه کردم، می‌توانم شکست قطعی را بازی را از همین حالا فریاد بزنم. از لحاظ بصری، بازی به‌طور واضح شبیه Black Ops 6 طراحی شده است؛ نورپردازی پویا، جزئیات دقیق اسلحه‌ها و سایه‌زنی سطح بالا هنوز چشم‌نوازند. اما مشکل در جایی است که این ظاهر پر زرق و برق نتوانسته در کنار یک عملکرد فنی پایدار خودش را نشان می‌دهد. ممکن است بارها حین تجربه بازی شاهد کرش کردن‌های مکرر، افریم و بارگذاری‌های عذاب آور نقشه‌ها باشیم. مشکلات سرور هم که جای خود دارند! به گونه‌ای در برخی لابی‌ها، بازی هنگام رأی‌گیری نقشه به‌طور کامل هنگ می‌کند. چنین معضله‌ای برای یک اثر محبوب که همه ساله بازار را آب و جارو می‌کند قابل قبول نیست. نکته عجیب‌تر این است که که بخشی از جلوه‌های جدید مثل تخریب‌پذیری محیط به دلایل فنی تنها در چند نقشه محدود شده‌اند و بازی را وارد یک ورطه نامنظم و تکه‌پاره از توانایی‌های فنی می‌کند. در نهایت باید صبر کرد و دید تیم سازنده می‌توانند تا انتشار نهایی بازی با عرضه بروزرسانی‌ها چنین مشکلات غیرقابل چشم پوشی را برطرف کنند یا خیر.
بخش زامبی Call of Duty: Black Ops 7 می‌توانست مثل همان دست نجاتی باشد که به داد شخصیت اصلی فیلم‌ها حین سقوط از دره می‌رسد! اما نه تنها چنین اتفاقی نیافتاده بلکه می‌توان گفت حالت زامبی حتی حکم همان شخصیت شروری را دارد که کاراکتر اصلی را دره به پایین پرتاب می‌کند. استدیوی Treyarch گرچه همیشه در در خلق تجربه‌ای خاص در این حالت موفق بوده، اما در نسخه بتا، آن جادوی قدیمی تقریباً از بین رفته است. بازی در بخش زامبی یک نقشه با نام Vandorn Farm که تقریباً براساس نسخه‌های کلاسیک خصوصاً BO2 طراحی شده است. یعنی در ابتدا با حربه زنده کردن نوستالژی‌ها وارد میدان می‌شود اما دست آخر تیشه به ریشه تمام خاطرات گذشته‌ی‌تان می‌زند. تنها بعد از چند راند بازی عملاً از آب و تاب می‌افتد. طراحی محیط بسیار بسته و خطی است به نحوی که عملاً گیمر وارد یک لوپ قابل پیش بینی از حمله‌ها و پیشروی‌ها می‌شود. این یعنی برخلاف ادعاهای تیم سازنده درباره‌ی بازگشت به ریشه‌های کلاسیک این مجموعه، ما عملاً شاهد شبیه یک بازسازی ساده و سطحی هستیم. حتی زامبی‌های بازی هنوز همان رفتارهای پیش‌بینی‌پذیر را دارند. از طرفی سیستم امتیازدهی و خرید اسلحه‌ها بدون تغییر محسوس باقی مانده است. شاید تنها تفاوت ملموس یک سری پیشرفت‌های گرافیکی و صداگذاری باشد. تنها تفاوت ملموس در گرافیک و برخی جزئیات صداست و هرگز خبری از آن وعده‌های اثر جهان باز و گسترده در این نسخه نیست. هیچ خبری از هویت داستانی و درگیرکننده نسخه‌های قبلی هم نیست و سازندگان یک بخش بی‌روح، سرد و کسل آور را در نهایت پیش روی‌تان قرار می‌دهند.
سخن پایانی
استدیوی Treyarch که یکی از پیشگام‌ترین و خلاق‌ترین استدیوهای بازیسازی سبک اکشن اول شخص بود حالا دیگر هیچ رنگ و نشانی از آن شجاعت و خلاقیت قابل تحسین را با خود ندارد. هر چه می‌بینیم پیاده سازی و سطحی از همان الگوهای Call of Duty: Black Ops 6 است. حتی اندک تلاش‌ها برای متفاوت کردن بازی هم نه تنها به بازی کمکی نکرده، بلکه آن را در عمل به یک اثر غیرقابل تحمل تبدیل می‌کند. شاید بازی مقداری از نظر سرعت گیم پلی قوت گرفته باشد اما چیزی که می‌بینیم یک اثر خسته کننده و کلیشه‌ای است که مطمئناً در برآورده کردن انتظارات عاجز خواهد بود. حتی بخش زامبی که همیشه نقطه قوت آثار Treyarch محسوب می‌شده هم این بار به اثر نهایی ضربه بزرگی زده است. با این وجود تمام تجربه ما براساس آن چیزی بود که تیم سازنده در بتای چند ساعته به تصویر کشیده بودند. شاید معجزه‌هایی در این بین رقم بخورد و تا محصول نهایی شاهد بهبودهایی باشیم. اما همانطور که گفتیم بهبود در نسخه نهایی چیزی در حد معجزه خواهد بود و احتمالاً در نهایت امر محصول پیش روی ما یکی از بدترین و بی‌روح‌ترین نسخه‌های Call of Duty است.
