شما را نمی‌دانم؛ اما آشنایی من با رقابت‌های سوپرکراس نه به واسطه مسابقات واقعی این رشته، بلکه به خاطر همین چند بازی است که بر اساس آن ساخته شده. نمی‌دانم شاید قصور از من باشد یا از رسانه‌ها که آنچنان به رقابت‌های پر هیجان این رشته بها نمی‌دهند. در هر صورت ما گیمرها به واسطه درخشش استدیوی Milestone سال‌هاست که لذت تجربه بازی‌های ریسینگ را از خودمان دریغ نمی‌کنیم. خصوصاً در زمینه بازی‌های موتورسواری که این استدیو سعی کرده طیف گسترده‌ای از بازی‌های این رشته را پوشش دهد. نمونه‌اش همین بازی RIDE که با گرافیک واقع گرایانه و فیزیک معرکه‌‌اش سال گذشته فضای مجازی را تحت سیطره خودش درآورد. حالا اما نوبت به سوپرکراس و جدیدترین نسخه از این سری یعنی Monster Energy Supercross 25 رسیده است. تقریباً 2 سال از آخرین نسخه این سری می گذرد و استدیوی Milestone حالا با کوله بار پر برای به تصویر کشیدن یک رقابت جذاب وسط پیست‌های خاکی به میدان بازگشته است. پیش از این سازندگان با وعده‌هایی از قبیل بهبود فیزیک بازی و البته جلوه‌های بصری حسابی در فضای مجازی گرد و خاک به پا کرده بودند. از طرفی آن‌ها این نوید را دادند که گیم پلی بازی حالا می‌تواند هم برای طرفداران قدیمی این سری و هم گیمرهایی که تازه قصد دارند دل به پیست‌های خاکی بزنند، جذاب و متفاوت به نظر برسد. اما آیا سازندگان توانسته‌اند از پس انتظارات مخاطبین و البته وعده‌های خودشان بربیایند، با تک سیرو و نقد بررسی بازی Monster Energy Supercross 25 همراه باشید تا این سوال را جامع‌تر و کامل‌تر پاسخ دهیم.
اولین برخورد با بازی ممکن است برای خیلی‌ها شوکه‌کننده باشد. کنترل موتور برخلاف اکثر بازی‌های ریسینگ، دقیقاً همان جایی که باید ساده باشد، سخت و چالش برانگیز به نظر می‌رسد. آن‌قدر که حتی در پایین‌ترین سطح دشواری هم بارها موتورم زمین خورد و همین موضوع باعث شد اکثر اوقات پیروزی را در آخرین لحظات از دست دهم. البته از این بابت خرده‌ای به بازی نمی‌توان گرفت اما سازنده به طرز خصمانه‌ای بخش آموزشی درست و حسابی برای گیمرهای تازه‌کار یا غیرحرفه‌ای آماده نکرده است و درست مثل پدری که بچه‌اش را برای یاد گرفتن به دل دریا می‌اندازد، شما را وسط رقابت‌های بی‌رحمانه بازی رها می‌کنند. به هر حال همیشه گیم پلی این بازی یک اثر “تجربه‌محور” بوده است. یعنی گیمر مجبور می‌شود مدام راه و روش‌های جدید را امتحان کند و با فیزیک و دنیای بازی بیشتر آشنا شود. مثلاً چندین ساعت زمان لازم است تا شما هنر ترمز گرفتن سر پیچ‌ها را یاد بگیرید یا این که بتوانید از پس دست‌اندازها و چاله‌های بی‌رحمانه سر راه بربیاید. البته قضیه به این سادگی‌ها نیست و فیزیک موتور و محیط بیشترین تاثیر را می‌گذارند. این یعنی فیزیک پیشرفته بازی به بازیکن اجازه می‌دهد تا با تغییرات جزئی در وزن، سرعت و زاویه موتورسیکلت، واکنش‌های متفاوتی از آن دریافت کند. حتی محیط مسابقه هم خودش یک کلاس درس است؛ به عنوان مثال یک سری چاله‌ها و شکاف‌های پیست، به‌صورت دینامیک شکل می‌گیرند و در هر دور باعث تغییر سطح مسیر می‌شوند. این ویژگی کوچک، تأثیر بزرگی روی تنوع و جذابیت مسابقات دارد و آن را غیرقابل پیش بینی می‌کند
از طرفی بازی سعی کرده با یک سری مکانیک جدید مثل Preload (تنظیم فشار در هنگام پریدن) به‌طور دقیق‌تر پرش‌ها را کنترل کرده و زاویه و ارتفاع پرش را تغییر دهد. سازندگان در بخش شخصی سازی هم گرچه چندان پر و پیمان عمل نکرده‌اند اما در همان اندک انتخاب‌هایی که پیش روی‌تان قرار می‌دهند، می‌توان سرنوشت مسابقه را عوض کرد. به عنوان مثال تنظیم وزن و ارتقاء سیستم تعلیق می‌تواند باعث بهبود کنترل در پیچ‌ها، افزایش سرعت در مسیرهای مستقیم یا بهینه‌سازی واکنش موتور در هنگام فرود از پرش‌ها شود. ولی با این تفاسیر سازندگان می‌توانستند در شخصی سازی و تغییرات پیش از مسابقات مقداری دست و دل‌بازتر باشند. البته یکی از جذابیت‌های بازی برای من، بخش ویرایشگر پیست بود. این قسمت از بازی یکی از ابزارهای جذاب بازی است که اجازه‌ی ساخت مسیرهای پیچیده و عجیب را می‌دهد. البته ساخت یک مسیر استاندارد و متعادل، نیازمند دانش بالا از طراحی پیست‌های Supercross است و برای همه مناسب نیست. اما به هر حال لذت یک آزادی عمل این چنینی به شخصه برای من جذاب و منحصر به فرد بود.
در زمینه هوش مصنوعی بازی به شدت متناقض عمل می‌کند. به صورت کلی دشمنان بسیار پرتحرک‌تر و چابک‌تر از نسخه قبلی شده‌اند، یعنی از شما دوری نمی‌کنند و تا پای جان با رقابت به شما می‌پردازند. اما چندین رفتار غیرقابل پیش و بعضاً خنده‌دار درباره آن‌ها وجود دارد که حداقل از نظر من قابل بخشش نیست. به عنوان مثال اکثر قریب به اتفاق رقبا، بعد از باز شدن گیت‌ها یک استارت فوق العاده دارند اما بلافاصله بعد از آن دچار کندی و حتی رفتارهای نامتعادل می‌شوند. چیزی که بیشتر از همه برای من عجیب به نظر می‌رسید، رفتار دست جمعی آن‌ها بود. یعنی عملاً شما با یک هوش مصنوعی واحد روبرو هستید که صرفاً چند کالبد متفاوت در پیست مسابقه دارد. به شخصه انتظار داشتم هر موتور سوار به تناسب موتوری که دارد رفتار منحصر به فردی داشته باشد اما چنین چیزی اصلاً در بازی وجود ندارد. از طرفی مهم‌ترین معضل هوش مصنوعی عدم تعادل آن است. مثلاً ممکن است در یک رقابت بعد از بارها زمین خوردن با اختلاف 40 ثانیه نفر اول شوید و در رقابت بعدی بعد از عملکرد خیره کننده حتی جز 5 نفر اول هم نباشید. به خاطر این نوسانات هم تجربه‌ی یکدست و متوازن را کمی از بین میبرد.
احتمالاً شما هم مثل من بیشتر زمان‌تان مشغول تجربه بخش تک نفره Career Mode خواهید شد. خب اگر انتظار دارید که بازی بتواند در این بخش از پس انتظارات بربیاید سخت در اشتباهید. پیش از این سازندگان با وعده‌های زیادی سعی داشتند بخش کریر مود را داغ و مهیج کنند؛ وعده‌هایی از قبیل سیستم‌های پیشرفت تدریجی، رقابت با موتورسواران واقعی، افزایش شهرت و عقد قرارداد با تیم‌های بهتر. اما آن‌چه در عمل می‌بینیم، صرفاً یک سیستم سطحی و ساده است. برخلاف بازی‌هایی مثل F1 23 یا NBA 2K، در Supercross 5 نه تعامل انسانی وجود دارد و نه حتی روایت خاص! حتی تصمیماتی که می‌گیرید هم روی ادامه مسیر حرفه‌ای‌تان اثر نمی‌گذارد. به صورت کلی شما در این قسمت از بازی باید از کلاس ابتدایی یا Futures شروع کرده و با کسب نتایج بهتر به کلاس‌های 250 و 450 ارتقا پیدا می‌کنید. ولی همانطور که گفتم هر چه قدر حساب و کتاب اولیه این بخش قابل قبول بوده در ادامه به لطف ضعف سازندگان در عمق دادن بیشتر به تعاملات بازی، عملاً شاهد یک بخش شکست خورده هستیم. به عنوان مثال حداقل انتظاری که من بعد از شکست‌های متعدد داشتم این بود که پیامدش را به وضوح در بازی ببینم. اما متاسفانه به جز چند پیام خیلی تصنعی در فضای مجازی داخل بازی چیز خاصی ندیدم.
بخش بعدی که جذابیت به مراتب بهتری دارد، حالت Rhythm Attack است. این مود جدید و هیجان‌انگیز، رقابت‌های دو موتورسیکلت را در مسیری کوتاه و پر از پرش‌های سرعتی را به تصویر می‌کشد. همانطور که احتمالاً حدس زده‌اید تمرکز اصلی در این حالت بر سرعت و واکنش‌های سریع است، که تجربه‌ای متفاوت از سایر مودها ارائه می‌دهد. در بخش چند نفره هم چندان توفیقی نصیب من نشد. تنها چیزی که از بخش آنلاین می‌توانید انتظار داشته باشید، مسابقات یک سری رقابت بدون رده‌بندی است؛ یعنی نه سیستم رقابتی خاصی وجود دارد، نه لیگ‌ها و نه حتی Matchmaking پیشرفته. البته Milestone وعده داده که طی سال اول، فصل‌های رقابتی، رویدادهای ویژه و سیستم‌های رنک‌دار به بازی اضافه می‌شود. اما فعلاً، بخش آنلاین Monster Energy Supercross 25 چیزی بیش از یک اثر چند نفره سندباکس و ساده نیست.
درد Monster Energy Supercross 25 همین است؛ پارادوکس، پارادوکس و باز هم پارادوکس! حتی در بخش گرافیکی هم ما شاهد یک عملکرد متناقض و عجیب هستیم. پیش از این استدیو Milestone اعلام کرده بود که از این پس عناوین خودش را با موتور گرافیکی Unreal Engine 5 می‌سازد. موتوری که امتحانش را چندین سال است پس داده و حالا هم در Monster Energy Supercross 25 جلوه‌های بصری زیبا و واقع گرایانه‌ای را به تصویر می‌کشد. نورپردازی سینمایی، بافت‌های دقیق زمین، افکت‌های خاک و باران و نمای دیدنی استادیوم‌ها همگی چشم‌نواز هستند. حتی انیمیشن‌های لباس‌ها و حرکت موتورسوار نیز به‌خوبی طراحی شده‌اند اما موردی که حسابی توی ذوق می‌زند، پویا نبودن دنیای بازی است. یعنی هرگز در هیچ کدام از رقابت‌ها شما احساس سرزندگی و پویا بودن مسابقه را دریافت نمی کنید. این مورد خودش چندین دلیل مهم دارد. در وهله اول کیفیت تماشاچیان حاضر در پیست اصلاً در حد یک اثر نسل نهمی نیست و حتی به زحمت می‌تواند خودش را در رده آثار AA بازار قرار دهد. ما عملاً با یک مشت مقوای متحرک روبرو هستیم که هیچ بیان احساس و ضعفی در کالبد آن‌ها دیده نمی‌شود. از طرفی چیزی که برای من عجیب بود، عدم وجود میان پرده‌های سینماتیک در بازی است. یعنی شما به جز یک سری فیلم‌برداری‌های خاص پیش و پس از مسابقه، عملاً هیچ سکانس سینماتیک یا جذابی نمی‌بینید. به شخصه انتظار داشتم لحظات دراماتیک و مهیج بازی حداقل با یک نمای سینماتیک خاصی به تصویر کشیده شوند که متاسفانه سازندگان از اهمیت چنین بخشی غافل شده‌اند. حالا تصورش را بکنید از آن سمت هم یک مشت باگ خنده‌دار هم سر راه‌تان سبز شوند تا عملاً قید واقع گرایی بازی را بزنید. به هر حال وجود باگ‌های فیزیکی جزئی در لحظاتی خاص (مثلاً چرخش ناگهانی موتور یا برخوردهای غیرطبیعی) می‌تواند تجربه لذت بخش هر بازی را مخدوش کند.
نه فقط در زمینه جلوه‌های بصری، بلکه در بحث صوتی و صداگذاری هم ما با یک افت واضح نسبت به نسخه‌های قبلی روبرو هستیم. در شرایطی که موسیقی منوها آدرنالین خون مخاطب را بالا می‌برند اما صداگذاری داخل بازی اصلاً تعریفی ندارد. گوینده‌ها فقط پیش و پس از مسابقه ظاهر می‌شوند. اما در جریان مسابقه هیچ صدایی از گوینده نمی‌شنوید که مثلاً هیجان ببخشد یا اطلاعات بدهد. این در حالی است که ورزش‌هایی مثل فوتبال، بسکتبال یا حتی F1 از این نظر بسیار قوی‌تر عمل می‌کنند. صداگذاری موتور و برخوردها اما کیفیت مناسبی دارد. صدای تق‌تق برخورد لاستیک به خاک، یا صدای موتور هنگام پرش بلند به‌خوبی شنیده می‌شود و حس واقعی بودن را تقویت می‌کند. اما همچنان اعتقاد دارم که نه بخش گرافیکی و نه بخش صداگذاری بازی اصلاً نتوانسته‌اند بازی را به یک اثر واقع گرایانه و پویا تبدیل کنند.
علی رغم کاستی‌ها، Monster Energy Supercross 25 نقطه‌ی عطفی در مسیر تکامل این سری به‌شمار می‌آید. سازندگان توانسته‌اند به لطف فیزیک معرکه واقع گرایانه بازی یک اثر رقابتی مهیج و جذاب را به ارمغان بیاورند. اما همچنان راه بسیار زیادی برای تبدیل شدن این عنوان به یک اثر کامل وجود دارد. جدا از بحث چالش‌های کتمان نشدنی بازی، بخش کریرمود بازی نیاز به شاخ و برگ بیشتری دارد. از طرفی حالت آنلاین بازی به واسطه ماهیت رقابتی مسابقات موتورسواری نیاز است در آینده بهای بیشتری بگیرد. صدالبته بازی نیاز به یک بازنگری اساسی در زمینه خلق پویایی مسابقات دارد. این مورد هم جز با بذل و بخشش گرافیکی سازندگان در زمینه کات سین‌ها و صداگذاری‌های محیطی زنده میسر نمی‌شود. با تمام این تفاسیر مثل همیشه برای عاشقان موتورسواری Monster Energy Supercross 25 می‌تواند یک تجربه جذاب و دوست داشتنی را رقم بزند.
+ نکات مثبت:
- فیزیک واقع‌گرایانه و کنترل دقیق موتورها
- گرافیک چشم‌نواز با ارتقاء به Unreal Engine 5
- تنوع بخش‌های بازی و Track Editor
- تجربه چالش برانگیز و جذاب
- تنوع موتورها و پیست‌های مسابقه
_ نکات منفی:
- Career Mode جای کار دارد!
- هوش مصنوعی نامتعادل
- محتوای کم بخش آنلاین
- شخصی سازی محدود
- نبود بخش آموزشی کاربردی
- پویا نبودن بازی
- صداگذاری ضعیف
- باگ‌های متعدد
