استودیو آبسیدین مانند یک قصه‌گوی پیر و چیره‌دست است که ردپایش را روی گنجینه‌هایی چون Fallout: New Vegas و The Outer Worlds گذاشته؛ بازی‌هایی که با روایت چندلایه و انتخاب‌های معنادار، دنیای RPG را تکان دادند. حالا با Avowed، این استودیو به قلمروی فانتزی Eora بازگشته؛ همان دنیایی که Pillars of Eternity در آن جریان داشت. اما سوال اینجاست: در دورانی که خبری از Elder Scrolls 6 نیست، آیا Avowed می‌تواند آن خلاء سوزان را پر کند؟ آیا این بازی قادر است ما را در دنیایی غرق کند که نه تنها چشم‌ها، بلکه ذهن و قلبمان را نیز اسیر خود سازد؟ پاسخ، متاسفانه پیچیده‌تر از یک «آری» یا «خیر» ساده است. پس در ادامه این مطلب همراه من و تک‌سیرو باشید تا پاسخ مناسبی را برای این سوال پیدا کنیم.
جهان‌سازی: تابلویی زیبا با روحی گمشده
دنیای Avowed مثل یک تابلوی نقاشی قرون وسطایی است که با رنگ‌های سرد آبی و خاکستری، فضایی وهم‌آلود و اسرارآمیز خلق می‌کند. جنگل‌های پرپیچ‌وخم Living Lands با درختان عظیم و ریشه‌هایی که گویی از دل زمین بیرون زده‌اند، یا صخره‌های نوک‌تیزی که با مه غلیظ پوشیده شده‌اند، بی‌شک هنرمندانه طراحی شده‌اند. حتی نورپردازی بازی که سایه‌روشن‌های دراماتیک ایجاد می‌کند، گویی مستقیم از یک گالری هنری به موتور بازی پیوند خورده است. اما این زیبایی سطحی، به طرز دردناکی توخالی است.
بازیکن در مواجهه با این دنیا، حس می‌کند در یک موزه قدم می‌زند؛ جایی که هر چیزی پشت دیوار شیشه‌ای است و نمی‌توان آن را لمس کرد. روستاهای پر از خانه‌های خالی که هیچ ساکنی در آنها زندگی نمی‌کند، کتاب‌های قفسه‌ها که قابل ورق زدن نیستند، یا مغازه‌دارانی که تنها یک خط دیالوگ تکراری دارند، همگی نشان می‌دهند که دنیای Avowed حضور بازیکن را نادیده می‌گیرد. حتی منتقدان سایت‌هایی مانند IGN و GameSpot اشاره کرده‌اند: «کاوش در این جهان شبیه قدم زدن در یک بیابان نقاشی‌شده است؛ همه چیز زیباست، اما هیچ جایی برای کشف وجود ندارد.»
این مشکل زمانی آشکارتر می‌شود که بازی سعی می‌کند شما را به کاوش ترغیب کند. صندوق‌های قفل‌شده، معابد قدیمی، یا غارهای تاریک، وعده گنجینه‌هایی را می‌دهند که در نهایت به اکسپی‌پوینتی ساده، سلاح‌های تکراری یا یادداشت‌های بی‌سرنوشت ختم می‌شوند. کاربری در استیم می‌نویسد: «بعد از ۱۰ ساعت بازی، فهمیدم بهترین استراتژی این است که مستقیم به سمت مارکر نقشه بروم، چون هیچ چیز غیرمنتظره‌ای در کمین نیست.»
داستان و شخصیت‌ها: روایتی که به سرعت فراموش می‌شود
داستان Avowed حول محور خدایان باستانی و تلاش شما برای جلوگیری از فاجعه‌ای فراگیر می‌چرخد. اگرچه ایده‌ی اصلی نبرد بین جادو و قدرت‌های کهن می‌توانست جذاب باشد، اما اجرا آنقدر خطی و قابل پیش‌بینی است که انگار دارید یک فیلم کلیشه‌ای فانتزی را تماشا می‌کنید. فیلمی که به شدت قابل پیش‌بینی بوده و به محض شروع بازی بعدی از خاطرتان پاک خواهد شد. البته این به آن معنا نیست که انتخاب‌ها شما تاثیری در پایان و یا جهان بازی ندارد که برعکس، بسیاری از انتخاب‌های شما با واکنش‌های جالبی دنبال خواهد اما پیاده‌سازی این واکنش‌ها به‌قدری سطحی انجام شده که نمی‌توانید به درستی در جریان بازی قرار گرفته و بار معنایی داستان را درک کنید.
اما بزرگترین ضربه از سوی همراهان بازی وارد می‌شود. شخصیت‌هایی مانند ماریوس یا کای آنقدر سطحی نوشته شده‌اند که گویی کارتونی‌اند، هر کدام تنها یک صفت دارند و دائماً با دیالوگ‌های بی‌مزه و مسخره‌شان شما را عذاب می‌دهند. در واقع دیالوگ‌های آنها به قدری فاجعه است که گویی توسط گروهی از نوجوانانی نوشته شده که با نفرتی خاص سر کلاس انشا حاضر شدند، و به اجبار معلم‌شان، سیاهه‌ای را بر روی کاغذ تحویل داده‌اند. مثلاً در یکی از صحنه‌ها، هنگامی که ماریوس وارد فضایی آشنا می‌شود که پیش‌تر مرده تصور می‌شد، به جای استقبال از وضعیت خوب وی، به او می‌گویند که نباید به اینجا برمی‌گشتی چرا که پیش از این برای تو عزاداری کرده بودیم!
حتی مکالمات اصلی بازی نیز از این قاعده مستثنی نیستند. برخی از آنها چنان عاری از احساس هستند که حس می‌کنید با گوش دادن به‌شان نه تنها شخصیت خود را زیر سوال برده‌اید، بلکه به بیهوده‌ترین شکل ممکن زمان خود را هدر داده‌اید. شاید اگر نویسنده‌ها کمی بیشتر برای این بخش وقت می‌گذاشتند و با علاقه کار خود را دنبال می‌کردند، اینقدر تجربه بازی بی‌روح و خسته‌کننده نمی‌شد!
گیم‌پلی: نوید یک انقلاب ناتمام
مبارزات در Avowed مانند شمشیری دو لبه است؛ از یک طرف، آزادی بی‌نظیر در ترکیب سلاح‌ها (مثلاً تبری زینتی در دست راست و شمشیری فولادی در دست چپ) حس قدرت و خلاقیت را به بازیکن القا می‌کند. در واقع شما می‌تواند سبک مبارزه منحصر به فرد خود را خلق کنید و در هر زمان که از بیلد اختصاصی خود خسته شدید، آن را تغییر داده و گیم‌پلی خود را از زیر تیغ تکرار نجات دهید. حتی اسکیل‌های اختصاص داده شده را نیز می‌توانید با خرج میزان کمی از واحد پول درون بازی، به حالت اولیه بازگردانده و به طور کلی سبک بازی و مبارزه خود را تغییر دهید. اما این نقاط قوت نیز زیر سایه ضعف‌های بزرگ محو می‌شوند.
اولین مشکل، تکرار خسته‌کننده دشمنان است. از ابتدا تا انتهای بازی، شاید تنوع دشمنان به هفت عدد نرسد و این موضوع برای یک بازی در ژانر RPG نه تنها یک نقطه ضعف، بلکه خجالت‌آور است. حتی باس‌فایت‌ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند، اکثر آنها فقط نسخه‌های بزرگ‌تر دشمنان معمولی با کمی HP بیشتر و شاید یک یا دو انیمیشن جدید هستند.
مشکل بعدی، سیستم مخفی‌کاری ناکارآمد است. اگرچه بازی ادعا می‌کند می‌توانید مراحل را به صورت مخفی‌کاری پشت سر بگذارید، اما تشخیص فاصله امن توسط بازیکن تقریباً غیرممکن است. دشمنان از فاصله ۱۰ متری شما را می‌بینند، حتی اگر پشت یک دیوار سنگی باشید! این موضوع به همراه نبود ابزارهای مناسب مخفی‌کاری (مثل تیر خواب‌آور یا دودزا) باعث می‌شود این بخش کاملاً بی‌معنا شده و با حضور بی‌فایده خود، تبدیل به سوهان روح‌تان شود.
حالت دوربین سوم شخص نیز مثل وصله‌ای ناجور به بازی چسبیده است. انیمیشن‌های راه رفتن و حمله در این حالت آنقدر زمخت و غیرطبیعی هستند که گویی کاراکتر شما عروسک خیمه‌شب‌بازی است که نخ‌هایش را کودکی تازه‌کار می‌کشد. جالب اینجاست که کل این بخش اختیاری است و هیچ اجباری به استفاده از آن ندارید!
مشکلات فنی: موتور UE5 و دردسرهایش
اما جالب است بدانید که Avowed روی PC به یک کابوس بهینه‌سازی تبدیل شده است. حتی با وجود کارت گرافیک‌های قدرتمند مانند RTX 4070، بازی بدون فعال کردن DLSS یا Frame Generation نمی‌تواند به 60 فریم در ثانیه برسد. مشکل اینجاست که حتی با این فناوری‌ها نیز افت فریم‌های ناگهانی (به ویژه در مناطق جنگلی یا مکان‌های پراز جزئیات) تجربه را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند. بسیاری از کاربران گزارش داده‌اند که پس از 1 الی 2 ساعت بازی، با افزایش دمای GPU و کاهش محسوس فریم‌ها مواجه می‌شوند، مشکلی که به نظر می‌رسد ریشه در استفاده نادرست از قابلیت‌های Unreal Engine 5 مانند Nanite یا Lumen دارد.
آوود با تمام آرزوهای بزرگش؛ ترکیب دنیای فانتزی Pillars of Eternity با گیم‌پلی اول شخص مدرن، در نهایت به عنوان تجربه‌ای نصفه‌نیمه و ناکام باقی می‌ماند. از یک سو، هنر بصری خیره‌کننده و آزادی عمل در مبارزه، نوید یک RPG فراموش‌نشدنی را می‌دهند. از سوی دیگر، داستان بی‌روح، شخصیت‌های سطحی، و مشکلات فنی متعدد، این بازی را به پروژه‌ای تبدیل می‌کنند که گویی زودتر از موعد مقرر به بازار رسیده یا تیم سازنده مسیر و هدف مشخصی را از ساخت این بازی دنبال نمی‌کرده است.
با توجه به قیمت 70 دلاری و رقبای سنگینی مانند Kingdom Come: Deliverance 2 و Monster Hunter Wilds که به تازگی عرضه شده‌اند، توصیه می‌کنم یا از طریق Game Pass این بازی را تجربه کنید یا تا انتشار پچ‌های اساسی و کاهش قیمت صبر نمایید. در حالت فعلی و به زعم من، Avowed شایسته نمره 6.5 از 10 است؛ پروژه‌ای که با وجود پتانسیل بالا، نتوانسته از سایه سنگین انتظارات فرار کند. شاید روزی با به‌روزرسانی‌های گسترده، به آن بازی تبدیل شود که لیاقتش را داشت، اما تا آن روز، فقط می‌توانیم به گذشته طلایی Obsidian چشم بدوزیم و با حسرت به تماشای آرزوهای بر باد رفته خود بنشینیم.
+نکات مثبت:
- مبارزات جذاب با آزادی عمل بالا
- فضاسازی فوق‌العاده محیط به لطف استفاده از موتور UE5
- موسیقی گوش‌نواز
– نکات منفی:
- شخصیت‌پردازی عذاب‌دهنده شخصیت‌ها
- دیالوگ‌های خشک و به شدت سطحی
- سیستم مخفی‌کاری ناکارآمد
- تنوع کم دشمنان برای یک بازی RPG
- جهان خالی و مرده بازی
- عملکرد بد بازی روی نسخه PC
- دوربین سوم‌شخصی که علت حضورش پیدا نیست
