برخلاف نسل هشتم که شاهد پیشرفت چشم‌گیر گرافیک بازی‌ها بودیم، در نسل نهم بیشتر شاهد ارتقای بخش فنی آن‌ها هستیم، جایی که دیگر اکثر بازی‌ها به 60 فریم اجرا می‌شوند و حداقل از حیث فنی تجربه‌ای پایدارتر و روان‌تر را به همراه می‌آورند. درست است که گرافیک بازی‌ها تفاوت چندانی با اواخر نسل هشت ندارند، اما همین موضوع سبب می‌شود تا تجربه‌ای که از بازی‌ها به دست می‌آورید تفاوت بسیاری با نسل قبل داشته و به نوعی خرید این کنسول‌ها را توجیح کنند. اما جدای از این حالت 60 فریم، یک حالت گرافیکی دیگر نیز وجود دارد (در برخی از بازی‌ها بیشتر از یک حالت دیگر وجود دارد) که غالباً با نام Fidelity Mode شناخته می‌شود. حالتی که تجربه متفاوتی را در پیش روی شما قرار می‌دهد و بیشتر بر روی جلوه‌های بصری تمرکز دارد تا فریم‌ریت بیشتر.
در حقیقت تفاوت بین حالت‌های Fidelity و Performance (در کنسول PlayStation 5) یکی از مهم‌ترین موضوعاتی است که گیمرها با آن مواجه هستند. این دو حالت که تقریباً در تمامی بازی‌های بزرگ PS5 به عنوان تنظیمات گرافیکی اصلی ظاهر می‌شوند، تجربه‌های کاملاً متفاوتی از بازی‌ها ارائه می‌دهند. با انتخاب یکی از این حالت‌ها، شما باید تصمیم بگیرید که آیا اولویت شما وضوح تصویری بالاتر و افکت‌های گرافیکی پیشرفته است یا اینکه به روانی و سرعت اجرای بازی اهمیت بیشتری می‌دهید. حال در این مقاله، قصد داریم به‌طور دقیق و با جزییات بیشتر این دو حالت را بررسی کنیم و تفاوت عملکرد آن‌ها را برای شما روشن سازیم. پس اگر دوست دارید با تاثیر دو حالت گرافیکی بیشتر آشنا شوید و تفاوت‌های این دو را با یکدیگر درک کنید، در ادامه این مقاله همراه تک‌سیرو باشید.
-
حالت Fidelity: گرافیک خیره‌کننده به قیمت از دست دادن فریم‌ریت
Fidelity Mode در کنسول‌های نسل نهمی سونی نمایانگر حداکثر توان گرافیکی است که این کنسول قدرت‌مند می‌تواند از خود به نمایش بگذارد. این حالت، وضوح تصویر 4K واقعی (Native)، جزئیات گرافیکی پیشرفته، و مهم‌تر از همه، امکان استفاده از تکنولوژی Ray Tracing را به گیمرها هدیه می‌دهد که می‌تواند جلوه طبیعی‌تری به گرافیک بازی‌ها ببخشد. در واقع Ray Tracing یکی از تکنولوژی‌های نوینی است که نورپردازی و سایه‌زنی بازی‌ها را با واقع‌گرایی بیشتری به تصویر می‌کشد. در این حالت، بازی‌ها به‌گونه‌ای طراحی می‌شوند که نور و سایه‌ها به‌طور طبیعی و دقیق با محیط تعامل داشته باشند، و همین مسئله جلوه‌های بصری بسیار واقعی‌تری ایجاد می‌کند که اکثر گیمرها شیفته آن هستند.
برای مثال، بازی Spider-Man: Miles Morales در حالت Fidelity تجربه‌ای تقریباً سینمایی به شما ارائه می‌دهد؛ بافت‌های شهری دقیق، بازتابهای واقع‌گرایانه نور بر سطوح شیشه‌ای و جزئیات بی‌نظیر شخصیت‌ها که همگی از تکنیک‌های پیشرفته گرافیکی بهره می‌برند و تجربه فوق‌العاده را خلق می‌کنند. البته مانند هر چیز گران‌بهایی، این تجربه بصری فوق‌العاده نیز بهای مشخصی دارد که باید آن را بپردازید. اما این بهای ارزشمند چیست؟ این بها، فداکردن نرخ فریم در بازی‌هاست یعنی با انتخاب این حالت گرافیکی نرخ فریم بازی‌ها به 30 فریم بر ثانیه (FPS) محدود می‌شوند. این مسئله ممکن است در بازی‌های اکشن پر سرعت که نیاز به واکنش سریع دارید، کمی ناخوشایند باشد و حرکت‌های بازی با کندی نسبی همراه شود که کاملاً محسوس بوده و می‌تواند حسابی شما را ناامید کند.
اما این مسئله همیشه به عنوان ضعف محسوب نمی‌شود. بسیاری از بازی‌های جهان‌باز، RPG و سینمایی مانند Horizon Forbidden West به‌طور ایده‌آلی در این حالت اجرا می‌شوند. زیرا این بازی‌ها بیشتر بر روی داستان‌گویی و نمایش‌های گرافیکی خیره‌کننده تمرکز دارند، و نرخ فریم 30 FPS همچنان برای انتقال حس جادویی و داستان‌محور این بازی‌ها کافی به نظر می‌رسد.
به طور کلی تمرکز اصلی این بخش بر روی ارتقا جلوه‌های بصری منعطف شده که می‌تواند تأثیر قابل توجهی را از خود بر جای بگذارد. البته باید دقت داشته باشید که این ارتقای بصری به قیمت از دست دادن فریم‌ریت به دست می‌آید که خوب همین موضوع باعث می‌شود تا اکثر گیمرها تمایلی به استفاده از این بخش نداشته باشند.
در حقیقت هنگامی که شما عنوان مورد علاقه خود را به صورت 60 فریم بر ثانیه بازی می‌کنید، دیگر نمی‌توانید به 30 فریم ثانیه برگردید! در واقع فرقی نمی‌کند که گرافیک بازی در این بخش چقدر ارتقا پیدا می‌کند، همین که آن تجربه نرم و روان را از دست داده‌اید، باعث می‌شود تا نتوانید آن‌طور که باید و شاید از بازی خود لذت ببرید. به همین جهت خیلی از کارشناسان توصیه می‌کنند که در صورت وجود زمان کافی، ابتدا بازی را در حالت Fidelity Mode تجربه کنید و سپس حالت Performance Mode را انتخاب کنید. البته این موضوع برای بسیاری از افراد به دلیل کمبود وقت ممکن نیست و ترجیح بر آن است که همان Performance Mode را برای تجربه بازی‌ها انتخاب کنند.
-
حالت Performance: تجربه‌ای سریع و روان، با قربانی کردن گرافیک
Performance Mode به‌طور کلی برای آن دسته از گیمرها طراحی شده که روانی و سرعت اجرای بازی‌ها را به گرافیک‌های پیشرفته ترجیح می‌دهند. در این حالت، بازی‌ها معمولاً با نرخ 60 فریم بر ثانیه (FPS) یا حتی بالاتر اجرا می‌شوند، که به معنای تجربه‌ای سریع‌تر و روان‌تر است. این ویژگی به شما اجازه می‌دهد تا واکنش‌های دقیق‌تری به رویدادهای بازی داشته باشید و حرکات شخصیت‌ها نیز بسیار نرم و بدون لکنت نمایش داده شوند. پس اگر فکر می‌کنید که شما هم از آن دسته گیمرهایی هستید که به بازی‌های شوترهای اول‌شخص یا اکشن‌های سریع علاقه دارید، حالت Performance بی‌شک بهترین گزینه برای شما خواهد بود.
یکی از بهترین نمونه‌های موجود از حالت Performance، بازی Demon’s Souls می‌باشد. به عنوان مثال در این اثر، اجرای بازی با نرخ 60 فریم به شما اجازه می‌دهد تا هر ضربه، جاخالی یا به طور کلی حرکت شخصیت‌ها بسیار روان‌تر از چیزی باشد که در بازی‌های مشابه نسل هشتم تجربه کرده بودید. در واقع درست است که شما بخشی از گرافیک فنی خود را قربانی می‌کنید، اما این بخش از دست رفته به حدی نیست که تجربه کلی شما را تحت تأثیر قرار داده و شما را ناامید کند. در واقع به لطف سرعت بیشتری که در گیم‌پلی خود به دست می‌آورید حاضر خواهید بود تا اکثر عناوین را (به خصوص بازی‌های آنلاین رقابتی که در آن‌ها سرعت و دقت حرف اول را می‌زند) بر روی همین حالت تجربه کنید.
البته باید به یک موضوع دیگر هم اشاره کنیم و آن هم این است که با انتخاب این حالت گرافیکی، دیگر خبری از تکنولوژی Ray Tracing نخواهد بود. پس اگر دوست دارید نورپردازی و بازتابهای طبیعی‌تری دریافت کنید و سایه‌زنی بازی‌ها را به شکلی ببینید که شبیه‌ترین حالت ممکن به دنیای واقعی است، شاید بخواهید که در انتخاب Performance Mode تجدید نظر کنید.
حالا که با مزایا و معایب هر دو حالت آشنا شدیم، سؤال اصلی که پیش می‌آید این است که بالاخره کدام حالت برای شما مناسب‌تر است؟ پاسخ به این سؤال بستگی زیادی به نوع بازی و نحوه تجربه شما از بازی‌ها دارد. اگر فکر می‌کنید که جلوه‌های بصری مهم‌ترین رکن بازی‌های امروزی هستند و به هیچ قیمتی حاضر به از دست دادن آن‌ها نیستید، بدون شک حالت Fidelity بهترین گزینه موجود برای شماست. بازی‌هایی که تمرکز زیادی بر داستان‌گویی و ارائه یک تجربه غنی بصری دارند، مانند Horizon Forbidden West یا The Last of Us Part II، در حالت Fidelity عملکردی خیره‌کننده داشته و تمامی جزئیات محیطی و گرافیکی به زیبایی به نمایش درمی‌آیند.
از سوی دیگر، اگر شما به بازی‌های رقابتی و اکشن سریع (Fast-Paced) علاقه دارید، حالت Performance همان گزینه‌ای است که باید به سراغ آن بروید. بازی‌هایی مانند Call of Duty: Warzone یا Fortnite، که نیازمند واکنش‌های سریع و پر دقت حرکات هستند، در حالت Performance تجربه‌ای بی‌نظیر از خود ارائه می‌دهند که به هیچ‌وجه قابل قیاس با حالت Fidelity نمی‌باشد. در این حالت، هرچند که ممکن است جزئیات گرافیکی تا حدودی کاهش یابد، اما روانی حرکات و پاسخ سریع‌تر کنترل‌ها باعث می‌شود که تجربه کلی بازی لذت‌بخش‌تر بوده و دیگر نتوانید به آن تجربه 30 فریم سابق بازگردید.
در نهایت، انتخاب میان حالت Fidelity و Performance به نیازها و ترجیحات شخصی شما بستگی دارد. Fidelity تجربه‌ای غنی و سینمایی از بازی‌ها ارائه می‌دهد که بیشتر مناسب بازی‌های داستان‌محور و محیط‌گراست. از سوی دیگر، Performance سرعت و عملکرد بهتر را در اولویت قرار می‌دهد و برای بازی‌های رقابتی و اکشن به ایده‌آل‌ترین گزینه تبدیل می‌شود. این دو حالت، هرکدام نماینده‌ای شایسته از قدرت و انعطاف کنسول PS5 می‌باشند که می‌توانند با حق انتخابی که به گیمرها ارائه می‌دهند، آن‌ها را در مسیری متفاوت به سمت تجربه‌ای متناسب با سبک بازی خود هدایت کنند.
در نهایت، این شما هستید که تصمیم نهایی را می‌گیرید: اگر ترجیح می‌دهید قدرت کنسول خود را به چالش کشیده و از حداکثر توان آن استفاده کنید، Fidelity Mode تنها گزینه شماست اما اگر گیم‌پلی نرم و روان را ترجیح می‌دهید و دوست تجربه جذاب‌تری از بازی‌ها داشته باشید، Performance Mode همان حالتی که باید به سراغش بروید. در هر صورت کنسول PS5 با ارائه این دو حالت به شما این آزادی را می‌دهد که تجربه‌ای شخصی‌تر از بازی‌ها داشته باشید و هرکدام از این دو حالت را با توجه به نوع بازی و اولویت‌های خود انتخاب کنید. حال به ما بگویید که کدام یک از این دو حالت را انتخاب خواهید کرد؟ در بخش کامنت‌ها منتظر نظرات شما هستیم.
