فوتبال، این پدیده عجیب که تار و پودش در نوستالژی‌های ما رخنه کرده فراتر از یک سرگرمی یا ورزش ساده است. انگار از جنس یک مغطنایس جادویی است که گذشته، حال و آینده‌ی‌مان را در هم تنیده. بچه‌تر که بودیم، با همان توپ‌های پلاستیکی مفهوم رقابت و هیجان را یاد گرفتیم. کمی بزرگ‌تر شدیم، توپ‌ها را دولایه کردیم و رقابت‌مان رنگ و بوی جدی‌تر گرفت. به همین منوال زمین‌های خاکی، سالن‌های فوتسال و چمن‌های مصنوعی و طبیعی را هم تجربه کردیم. باز هم بزرگ شدیم و باز هم دل شیدای‌مان بی‌خیال این ورزش دوست داشتنی نشد. ما نه تنها بی‌خیال فوتبالی بازی کردن هم نشدیم، بلکه در سایر جنبه‌های زندگی‌مان هم مستطیل سبز را تجلی بخشیدیم. انیمه می‌خواستیم؟ فوتبالیست‌ها بهترین گزینه بود! بازی ویدئویی می‌خواستیم؟ FIFA و PES خوراک‌مان بود. خلاصه هر کدام‌مان به هر جایی از زندگی رسیدیم، فارغ از سن و سال‌مان و بدور از هر گونه مشغله و دل آزردگی‌های این دنیای لعنتی، باز هم فوتبال را همان پناهگایی دانستیم که گذشته و الان‌مان را به طرز شورانگیزی به هم وصل می‌کند. پس حق بدهید وقتی اسم یک بازی فوتبالی جدید به گوش‌مان می‌خورد، شاخک‌های‌مان تیز شود و تا ته ماجرای آن را دنبال کنیم. گرچه این روزها Efootball و EA FC همچنان حیات فرانچایزهای محبوبی قدیمی را ادامه می‌دهند و ما هم همیشه تجربه‌اش را کنار نمی‌گذاریم، اما تصدیق کنید که جای خالی یک عنصر خلاقانه و نوآوری جدید در چنین سبکی از بازی‌های ویدئویی سال‌هاست که حس می‌شود. البته Rocket League با کشاندن ماشین‌ها به دنیای فوتبال توانست کمی این رویه را عوض کند، اما از شما چه پنهان، آش همان آش شور قدیمی بود و کاسه هم همان کاسه شکسته و نیمه‌جان گذشته. تا این که از گوشه و کنار خبر از ساخت یک بازی فوتبالی متفاوت با نام Rematch آمد. صدالبته بازی‌های فوتبالی آرکید و فانتزی در دنیای گیم کم نداریم، اما آنچه که باعث شد همه‌ی‌مان گوشه چشمی به این بازی داشته باشیم کارنامه درخشان تیم سازنده آن بود. جایی که استدیوی صاحب سبک و کاربلد Sloclap تصمیم گرفت بعد از عرضه موفقیت آمیز بازی Sifu سراغ ساخت یک اثر ورزشی کاملاً متفاوت برود. با وجود این که تبلیغات بازی ساده و کم سر و صدا بودند، اما حالا که چند ساعتی از آن را تجربه کرده‌ام، هیچ واژه‌ای در وصف رقابت‌های شورانگیز و مهیج آن پیدا نمی‌کنم. این دقیقاً همان نقطه عطفیست که بازی‌های فوتبالی و ورزشی امروزی نیازش داشتند. برای مشاهده ادامه مطلب و نقد و بررسی بازی Rematch با وب سایت تک سیرو همراه باشید.
پیش از تجربه Rematch عمده نگرانی من درباره بازی از همان جنس دغدغه‌هایی بود که همیشه درباره بازی‌های آرکید و فانتزی ورزشی داشتم. به هر حال چنین اثری باید نه سیخ ورزش فوتبال را بسوزاند و نه کباب عناوین آرکید. به عبارتی در چنین عناوینی حداقل انتظار همه‌ی‌مان این است که ذات یک اثر فوتبالی حفظ شود و در عین حال عناصر آرکید و فانتزی هم به قوت خودشان جریان بازی را سرگرم کننده‌تر از آن چیزی که در عناوین شبیه‌ساز می‌بینیم، به تصویر بکشند. خوشبختانه Rematch در این زمینه یک شاهکار به تمام معناست! یعنی از یک سو اجازه نمی‌دهد ذات ورزش فوتبال در چنین بازی خدشه دار شود و از سوی دیگر با هیچ کسی و هیچ قانون مرسوم این ورزش تعارف ندارد. به همین خاطر در این بازی خبری از آفساید، خطا، کارت زرد یا قرمز نیست و حتی توپ هرگز از زمین خارج نمی‌شود. پس بازی تمام انرژی‌اش را روی هرج و مرج و سرعت گرفتن رقابت‌های فوتبالی‌اش می‌گذارد. شاید پیش خودتان فکر کنید با یک چیزی توی مایه‌های فوتبال خیابانی یا Volta سری FIFA روبرو هستیم، اما تفاوت دقیقاً جایی رقم می‌خورد که عناصر تعاملی بازی خودشان را نشان می‌دهند. در اینجا شما می‌توانید توپ را به دیوار بکوبید و از همین عناصر محیطی برای متوقف کردن بازیکن روبرویی استفاده نمایید و از قضا هیچ نگراتنی بابت اوت یا کرنر نداشته باشید.
Rematch برخلاف دیگر عناوین فوتبالی کنترل یک تیم فوتبال را در اختیارتان نمی‌گذارد. یعنی شما فقط و فقط می‌توانید کنترل یک کاراکتر از بازی را برعهده داشته باشید که اتفاقاً سیستم کنترل آن بسیار دقیق و پرجزئیات است. شما برای شوت، پاس یا سانتر باید به‌طور دستی هدف‌گیری کنید و هیچ کمک خودکاری برای نشانه‌گیری یا قفل‌کردن روی توپ وجود ندارد (مگر این‌که از تنظیمات، حالت Lock-On را فعال کنید). به عبارتی هر حرکت، چه شوت سرضرب باشد چه یک پاس در عمق، کاملاً به دقت و واکنش شما وابسته است. این رویکرد باعث می‌شود حس کنید موفقیت یا شکست‌تان دقیقاً حاصل مهارت فردی است، اما گاهی به دلیل زاویه دوربین یا سرعت بالای بازی، کنترل‌ها کمی دست‌وپاگیر و آشفته می‌شوند، خصوصاً برای بازیکنان تازه‌کار! شاید سازندگان می‌توانستند کنترل بازی را مقداری مهربانانه‌تر طراحی کنند که احتمالاً در آینده با بروزرسانی‌هایی فکر راه چاره آن هم خواهند بود.
Rematch من را یاد تجربه‌های فوتبالی با دوستانم می‌اندازد. جایی که همه باید به نقش خودشان در زمین بازی اهمیت بدهند و دست بر قضا در این بین میل چندانی هم برای دروازه‌بانی در بازی هم وجود ندارد. Rematch این مشکل را خیلی ساده و با مکانیسم گردش خودکار نقش‌ها حل می‌کند. یعنی بعد از هر گل، بازیکنان به‌طور خودکار بین پست‌ها جابه‌جا می‌شوند و هر کس نوبت دروازه‌بانی را تجربه می‌کند. به طرز عجیبی لذت دروازه‌بانی در این بازی به مراتب از دیگر نقش‌ها هم بیشتر است. جایی که باید از واکنش‌های سریع تا شروع مجددهای دقیق را با کمترین خطا و بیشترین دقت اجرا کنند. حتی ممکن است خیلی خوش شانس باشید و از دروازه شوتی بلند بزنید که مستقیم به گل تبدیل شود. با این وجود مکانیسم‌های دفاعی بازی هنوز جای کار دارند و در بسیاری مواقع مثل تکل‌های سبک عملاً نتیجه منطقی نمی‌گیرید و بیشتر شاهد یک رویداد مبتنی بر شانس و اتفاق هستید تا مهارت و تاکتیک.
نکته جالبی که در همان اولین دقایق بازی من را مجدوب خودش کرد، نقش هماهنگی گروهی و همکاری تیمی است. هیچ بازی ورزشی یا حتی آنلاینی پیدا نمی‌کنید که تا این حد تعامل بین اعضای یک تیم را رقم بزند. یعنی از همان اولین لحظات بازی به پاسکاری‌های متعدد و نفوذهای تیمی به هر بازیکنی به یک اندازه بها می‌دهد و نقشش را مهم جلوه می‌دهد. یعنی اگر یک بازیکن خودخواه و فرصت طلب باشید، مطمئناً به تجربه تمام هم تیمی‌های‌تان لطمه می‌زنید و به همین خاطر خیلی زود از ادامه مسابقه طرد می‌شوید. حتی در بخش Ranked که بازیکنان در یک سطح رقابتی قرار دارند هم چنین قضیه‌ای تاثیرات مخربش را روی بازی می‌گذارد. در نتیجه احتمالاً شما هم مثل من قبل از هر بازی دست به دعا می‌شوید که هم تیمی‌های خوبی گیرتان بیاید وگرنه لذت بازی تار و مار می‌شود.
Rematch هرگز نمی‌تواند در قواره یک بازی کامل و متنوع ادعایی داشته باشد. به طرز عجیبی بازی از نظر محتوایی لنگ می‌زند و احتمالاً خیلی زود برای‌تان کلیشه‌ای و تکراری می‌شود. به صورت کلی برای تجربه بازی شما می‌توانید رقابت‌های 3vs3، 4vs4 و 5vs5 به صورت Quick Match تجربه کنید. اما برای تجربه حالت Ranked تنها رقابت 5vs5 وجود دارد که مسلماً فقدان تعداد نفرات کمتر در آن به تجربه کلی بازی لطمه قابل توجهی می‌زند. اما جز این حالت بازی عملاً هیچ چیز خاصی در چنته ندارد. به عنوان مثال هیچ حالت تک‌نفره با هوش مصنوعی برای تمرین وجود ندارد. حتی تورنمنت یا رویداد خاصی در کار نیست و سیستم پاداش‌دهی از طریق Season Pass هم با مشکلاتی مثل تاخیر در دریافت آیتم‌ها دست و بنجه نرم می‌کند. مورد عجیب‌تر اما زمانی رقم می‌خورد که سیستم ناقص رتبه بندی بازیکنان و اطلاعات مربوط به آن‌ها را ببینید. به جای آن که سازندگان با ارائه اطلاعات طبقه بندی شده و رتبه بندی جزئی‌تر جنبه رقابتی بازی را زیاد کنند، به جز یک رنک فعلی ساده هیچ چیز دیگری در اختیارتان نمی‌گذارند. این موارد در کنار رابط کاربری بسیار ساده و دم دستی نشان دهنده آن است که Rematch فاصله بسیار زیادی تا تبدیل شدن به یک بازی کامل دارد.
از نظر فنی، Rematch همان SIFU با حال و هوای ورزشی و فوتبالی است. یعنی طراحی کارتونی کاراکترها و انیمیشن‌های روان آن‌ها تقریباً مشابه آن چیزی است که در SIFU دیده بویدم با این تفاوت که فضا شادتر و شلوغ‌تر شده است. نقطه عطف طراحی بصری بازی اما به طراحی استادیوم‌های متنوع و جزئیات آن‌ها برمی‌گردد. یعنی تا دل‌تان بخواهد لوکیشن‌هایی مثل جنگل‌های گرمسیری و حتی فضای خارج از جو کره زمین داریم که اتفاقاً از نظر جزئیات هم کیفیت قابل قبولی دارند. با این حال بازی از مشکلات فنی قابل توجهی رنج میبرد. به عنوان مثال بارها حین تجربه بازی توپ به صورت ثابت در وسط زمین قفل می‌کند یا حتی به طرز عجیبی گل‌ها اشتباهاً به نفع تیم مقابل ثبت می‌شوند. یا ممکن است حین تجربه بازی بازیکن و حتی توپ‌ها طی الارض کنند و در کسری از ثانیه جابه‌جایی‌های بزرگی در میدان مسابقه داشته باشند. این موارد شاید به‌تنهایی قابل چشم پوشی باشند، اما در مجموع تجربه بازی را فرسایشی می‌کنند. بدتر از همه این‌که بسیاری از این مشکلات در نسخه Beta هم گزارش شده بود، اما تا زمان انتشار برطرف نشده‌اند.
برای ما گیمرها که این روزها سرمان از افول Efootball و کلیشه‌های نخ نما شده‌ی EA FC به درد آمده، Rematch یک موهبت بزرگ به حساب می‌آید. بازی که فارغ از زرق و برق‌های گرافیکی و لایسنس لیگ‌ها و تیم‌ها روی یک تجربه فوتبالی آرکید و سرگرم کننده مانور می‌دهد. اتفاقاً در دستیابی به این هدف خودش هم خیلی موفق است. اما خالی از ایراد هم نیست و به همین خاطر نمی‌تواند در قامت یک اثر کامل ورزشی قد علم کند. مشکلات متعدد خصوصاً در زمینه کنترل کاراکتر، نبود حالت‌های متنوع رقابتی و ایرادات فنی احتمالاً حاکی از آن است که سازندگان فرصت کافی برای تکمیل بازی نداشته‌اند و برنامه‌ی‌شان تکمیل کردن آن با عرضه بروزرسانی‌هایی فصلی و متعدد است.
نکات مثبت:
- لذت تجربه یک اثر فوتبالی آرکید و سرگرم کننده
- گیم‌پلی سریع و لحظات هیجان‌انگیز، مخصوصاً در هماهنگی تیمی
- طراحی بصری جذاب با استادیوم‌های متنوع و تم‌های خلاقانه
- عدالت در توزیع نقش‌های داخل بازی بین بازیکنان
نکات منفی:
- باگ‌های بازی عذاب‌آورند!
- نبود بخش تک نفره و کمبود حالت‌های متنوع رقابتی
- کنترل کاراکترهای داخل بازی همچنان جای کار دارد
- رابط کاربری بازی بسیار ساده و کم جزئیات است
