در این مطلب به نقد و بررسی یکی از جدیدترین آثار تیراندازی اول شخص از استدیوی Anshar Studios خواهیم پرداخت. برای مشاهده نقد و بررسی بازی Painkiller با وب سایت تک سیرو همراه باشید. همچنین برای خرید مطمئن بازی Painkiller می توانید از طریق این لینک اقدام کنید.
نوستالژی چیز قشنگیست، اما اگر زیاد بویش کنیم، گیج‌مان می‌کند. آدمیزاد است دیگر؛ گاهی دلش هوس بخاری نفتی‌های قدیمی ته کلاس را می‌کند. یا همان سگا و آتاری‌های قدیمی که کودکی‌مان را ساخت. اما دنیای بی‌رحم هیچ وقت نمی‌ایستد تا در کوچه پس کوچه‌های خاطرات‌مان چای بنوشیم. همانقدر که دل بستن به آینده‌ی نامعلوم فریبنده است، همانقدر هم ماندن در گذشته عذاب روح می‌شود. به قول شریعتی، باید خاک نوستالژی را از شانه تکاند و به استقبال فردا رفت، شاید فردا هم روزی برای خودش خاطره شد! در دنیای گیم هم هر چه قدر ما خاطره‌های دور و دراز داریم را باید کنار بگذاریم؛ دست بر قضا بازی‌های قدیمی یا با نسخه جدید یا بازسازی کلاسیک می‌آیند که این مفهوم را به همه‌ی‌مان تحمیل کنند. Painkiller 2025 جدیدترین مثال برای تصدیق این تعریف است.
Painkiller؛ اسطوره قدیمی در کالبدی نو
بازی‌های سبک تیراندازی برای تبدیل شدن به چیزی که الان هستند، بارها پوست اندازی کرده‌اند. از Doom و Quake که پایه‌گذار این سبک بودند بگیرید تا Call of Duty که رنگ و بوی مدرن به آن داد. بازی Painkiller هم یکی از همین عناوین مهم و تاثیرگذار است؛ جایی که برای اولین بار در سال 2004 توانست یک اثر اکشن گوتیک با حال و هوای خشن و بی‌رحمانه را به تصویر بکشد. بعد از آن نسخه‌های متعددی از بازی ساخته شد که راستش را بخواهید به اندازه عناوین کلاسیک موفق ظاهر نشدند. حالا اما با گذشت تقریباً 10 سال نسخه جدید این سری توسط استدیوی Anshar Studios منتشر شده است. اثری که دائماً سعی می‌کند از ریشه‌های خودش فاصله بگیرد و یک بازتعریف جدید برای این ژانر داشته باشد. با این وجود یک پرسش جدی درباره این بازتعریف مطرح است؛ آیا می‌توان جوهره‌ی یک اسطوره را در کالبدی نو زنده کرد؟
داستان پردازی بی روح برزخی!
مهم‌ترین وجه تمایز نسخه‌های ابتدایی Painkiller با آثار دانه درشت روزگارش مثل Doom و Quake داستان پردازی سنگین و بعضاً فلسفی آن بود. سازندگان باکی از روایت‌های جسورانه در بستر دینی و اعتقادی نداشتند. دست بر قضا دیالوگ‌های بازی هم در همین راستا نوشته شده بودند. به همین خاطر لااقل من توقع همان درون‌مایه‌های داستانی قدیمی را از نسخه جدید داشتم! هر چه باشد در نسل نهم کنسول‌ها هستیم و محدودیت سخت افزاری برای روایت و پرداخت داستانی عملاً وجود ندارد. از بخت بد، سازندگان به چنین انتظاراتی پشت پا می‌زنند. داستان از همان ابتدا شاکله‌ی بسیار سطحی خودش را نشان می‌دهد. چهار جنجگوی بی نام و نشان باید در نبرد برزخی میان فرشته متاترون و شیطانی به اسم ازازیل صف آرایی کنند. تقریباً تمام داشته‌های بازی در همین مورد خلاصه می‌شود.
اشتباهی از جنس مارول!
دیالوگ‌های بازی درست مثل فیلم‌های ابرقهرمانی مارول سطحی و بعضاً کودکانه هستند! فکر نکنم کسی به دیالوگ‌های بی‌مزه‌ای که برای خنداندن مخاطب زور می‌زنند، میل و رغبتی داشته باشد. با این حال شاید تنها نکته مثبت داستانی بازی همان تم فلسفی باشد که از نسخه‌های کلاسیک به یادگار باقی مانده است. یعنی جنگیدن بی‌هدف در چرخه‌ای بی‌پایان که خودش استعاره‌ای از روح انسان در برزخ مدرن است! با این حال نباید این واقعیت را کتمان کرد که داستان سرایی Painkiller تنها برای آن دسته از طرفداران کم سن و سال مارول جذاب خواهد بود؛ یعنی همان کودکانی که فقط فیلم‌های مارول می‌بینند و درکی از روایت ندارند!
بازگشت Painkiller به خشونت کلاسیک
Painkiller می‌تواند یکی از دیوانه‌وارترین تجربه‌های چند سال اخیرتان باشد. هر چه قدر که سازندگان در بخش داستانی بخل و خساست به خرج داده‌اند، همان اندازه در ارائه گیم پلی دست و دلباز هستند! بازی در همان دقایق ابتدایی خودش یک آدرنالین از جنس نوستالژیک و مدرنیته به رگ‌تان تزریق می‌کند. جایی که شاهد ترکیبی از المان‌های دیوانه‌وار هستیم؛ از پرش‌های بلند بگیرید تا نبردهای تن به تن و سیستم تیراندازی بی‌رحمانه‌ای که یادآور بازی Doom است. اینجا دیگر خبری از کاور گرفتن پشت سنگرها نیست. حتی نمی‌توانید به تاکتیک خاصی برای حمله به دشمنان فکر کنید. تنها قانون موجود پیش روی است و طبیعتاً کوچک‌ترین مکث و تعللی به قیمت جان‌تان تمام خواهد شد. از طرفی سیستم کنترل و حرکت کاراکتر هم بسیار روان و دقیق است.
طراحی دشمنان Painkiller؛ پرشمار اما کم هوش
مهم‌ترین نکته‌ای که بازی را در زمره دیوانه‌وارترین آثار اکشن این نسل قرار می‌دهد، سیستم طراحی و حمله دشمنان است. آن‌ها به طرز معجزه آسایی تنوع ساختاری و عملکردی دارند. دست بر قضا هر لحظه موج گسترده‌ای از همین دشمنان متنوع هم روی سرتان آوار خواهند شد. با این حال جدی‌ترین چالش مربوط به هوش مصنوعی دشمنان است! گرچه در ابتدای امر ممکن است فوج حمله رقبا تا حدی تهدیدساز باشد، اما هر چه که جلوتر می‌روید و با ساختار بازی بیشتر آشنا می‌شوید، ضعف تاکتیکی دشمنان بیشتر خودش را نشان می‌دهد. چه بسا بتوان گفت بیشتر هدف سازندگان از خلق دشمنان بازی، پر کردن میدان نبرد و ایجاد فشار مداوم بر روی گیمر است. در نتیجه با وجود تزریق هیجان اولیه با گیمر با گذشت زمان، بازی به ورطه کلیشه و تکرار می‌افتد.
زرادخانه‌ی جهنمی!
برای هر اثر شوتر کلاسیک، سلاح‌ها هویت اصلی بازی را می‌سازند. Painkiller در همان نسخه‌های کلاسیک این سری هم از این نظر تنوع فوق العاده‌ای از سلاح‌ها را به تصویر می‌کشید. اما در نسخه جدید این رقم به 6 عدد رسیده که فرسنگ‌ها با استانداردهای عناوین امروزی فاصله دارد. با این حال هر کدام از این 6 سلاح‌ها طراحی بی‌نقص و معرکه‌ای دارند.Stakegun، SMG و راکت لانچر بازی شاید شاخص‌ترین تفنگ‌هایی باشند که از آن‌ها استفاده خواهید کرد. دست بر قضا سازندگان در طراحی فیزیک و جزئیات آن‌ها هم خلاقیت به خرج داده‌اند. از صدای خش خش ماشه بگیرید تا لرزش کنترلر همه و همه در یک کلام خارق العاده هستند. در کنار این مورد واکنش پذیری خون‌بار دشمنان به شلیک‌های شما هم مزید بر علت شده تا شاهد یک حس تیراندازی معرکه و متفاوت باشیم.
سیستم ارتقاء سلاح Painkiller؛ فرشته نجات
سازندگان بهتر از هر کسی ضعف تنوع سلاح‌های بازی را درک کرده‌اند. به همین خاطر سعی دارند این ضعف را تا حد زیادی با سیستم ارتقای سلاح گسترده جبران کنند. به صورت کلی شما از طریق امتیازهایی که در جریان ماموریت‌ها جمع می‌کنید می‌توانید قابلیت‌های سلاح‌تان را ارتقاء داده و یا حتی امکانات فانتزی و فراطبیعی به آن‌ها اضافه کنید. از شلیک‌های انفجاری بگیرید تا انواعی که موج گسترده‌ای از دشمنان را به دیوار پرتاب می‌کند. با این وجود به خاطر ضعف جدی بازی در تنوع و هوش مصنوعی دشمنان، گاهی اوقات ارتقاء سلاح‌ها ممکن است بازی را از آن فضای چالش برانگیزش خارج کنند.
رفاقت در برزخ Painkiller
نسخه‌های کلاسیک Painkiller عناوین تک نفره‌ای بودند که شما را در دل جهان برزخی تنها می‌کردند! اما سازندگان در این نسخه، برای آن که شانس بیشتری در جذب مخاطب نسل جدید داشته باشند، قابلیت تجربه Co-op را هم اضافه کرده‌اند. به همین خاطر همان ابتدای بازی، باید از بین 4 شخصیت یک نفر را انتخاب کرده و در قالب تجربه کوآپ 3 نفره به دل دنیای برزخی بزنید. ایده‌‌ای که شاید روی کاغذ جذاب و متفاوت به نظر برسد اما در عمل شاهد چنین شور و هیجانی نیستیم. به هر حال اولین گام برای خلق یک تجربه چند نفره، خلق کلاس‌های متفاوت از کاراکترهای داخل بازی است که به تناسب خصوصیات‌شان وظایف متفاوتی را برعهده بگیرند. اما در واقعیت تنها تفاوتی که دارند در ظاهر و مقداری سرعت عملکرد خلاصه می‌شود. این در حالیست که بازی‌های هم سبک با تقسیم نقش بین شخصیت‌ها، تنور همکاری بین گیمرها را داغ می‌کنند.
آخرالزمان با طعم گوتیک!
Painkiller به عنوان یک اثر برزخی با معماری گوتیک، حق مطلب را از نظر جزئیات بصری ادا می‌کند. جایی که شما در دل ویرانه‌های آخرالزمانی و رنگ بندی متالیک بازی معلق می‌شوید و احتمالاً برای یک تجربه خشونت آمیز و بی‌رحمانه لحظه شماری می‌کنید. مهم‌ترین وجه تمایز جلوه‌های بصری بازی، نورپردازی عمیق و پرحجم آن است. به نحوی که حتی فضاهای دوردست نیز از این نعمت چشم‌نواز دریغ نشده‌اند. در کنار این موضوع کیفیت بافت‌های بازی در قامت یک اثر نسل نهمی می‌توانند انتظارات مخاطبین را به خوبی برآورده کنند. نکته جذاب‌تر ماجرا این است که برخلاف بازی‌های هم سبک علی رغم شلوغی دنیای بازی، عملاً شاهد هیچ مشکل فنی خاصی نیستیم. پس حداقل از بابت افت فریم و باگ‌های عذاب‌آور خیال‌تان راحت باشد.
تنوع محیط؛ سنتی و صنعتی!
در مجموع بازی شامل سه Raid اصلی است که هرکدام از سه زیست بوم جداگانه تشکیل شده‌اند. این یعنی به جز ویرانه‌های گوتیک که پیش‌تر به آن اشاره کردیم، قلعه‌های تاریک و محیط‌های صنعتی با نورپردازی‌های سنگین هم به چشم می‌خورند. در دل هر کدام از این محیط‌ها اما یک طراحی چند لایه و پیچیده نهفته است؛ از پرتگاه‌های بلند بگیرید تا تله‌های محیطی و دخمه‌های تاریک همه و همه شما را وارد یک فضای سنگین و وهم آلود می‌کنند. تمام این موارد مثل یک تکه پازل کنار هم قرار گرفته‌اند تا محصول نهایی پیش روی‌مان، یکی از جذاب‌ترین و هنری‌ترین بازی‌های اکشن گوتیک و آخرالزمانی امثال باشد. موردی که تجربه‌اش می‌تواند برای هر گیمری تا سال‌ها به یادگار باقی بماند.
نتیجه‌گیری
Painkiller 2025 مثل خود برزخ است! چیزی بین گذشته و آینده؛ در یک سو بازی سعی کرده همچنان گوشه چشمی به استانداردهای کلاسیک داشته باشد. از سوی دیگر اما در برآورده کردن انتظارات مخاطبین مدرن هم گاهاً لنگ می‌زند! اما حتی در این نوسان و فضای پرتنش، بازی جذابیت‌های کتمان ناشدنی خودش را دارد. اگر از جنبه‌های داستان سرایی ناقص و سطحی بازی فاصله بگیریم، شاهد یکی از خالصانه‌ترین عناوین اکشن چند سال اخیر خواهیم بود. هنوز فضای تیراندازی بازی با ضرب‌آهنگ تند و سریعش به ضربان قلب‌تان مجال استراحت نمی‌دهد. سیستم تیراندازی، سلاح‌های معرکه و طراحی آخرالزمانی بازی باعث شده تا تجربه آن را برای عاشقان سبک اکشن اول شخص توصیه کنیم.
نکات مثبت:
- گیم‌پلی سریع و روان
- سلاح‌های کلاسیک با قابلیت ارتقاء گسترده
- طراحی محیط آخرالزمانی و گوتیک
- تجربه Co-op سه نفره!
نکات منفی:
- داستان سطحی و شخصیت‌پردازی محدود
- هوش مصنوعی ضعیف دشمنان
- تنوع محدود سلاح‌ها
- 4 کاراکتر اصلی بازی تفاوت خاصی با هم ندارند!
